De eerste weken in Suriname

Fawaka!

Na een gezellige afscheidsborrel twee dagen voor vertrek (met wat tranen tijdens het lieve afscheidsfilmpje) en het afscheid op Schiphol (weliswaar ook met wat tranen) ging mijn avontuur op donderdag 4 oktober dan echt van start: drie maanden naar het binnenland van Suriname. Lang naar uitgekeken, alle voorbereidingen getroffen, dus klaar om te gaan! Op een baby na, die zeker zeven van de negen uur gehuild heeft, verliep de reis prima, totdat het vliegtuig geland was en ik mijn telefoon van vliegtuigstand afhaalde: een sms’je met het bericht dat mijn bagage helaas vertraagd was en dat het zo snel mogelijk op een andere vlucht naar Paramaribo werd gezet. Gelukkig kon ik de eerste dagen wat kleren van Nikki lenen. We zouden zaterdagochtend vertrekken naar Knini Paati, onze verblijfplaats, maar dit werd zondag, in verband met mijn vertraagde bagage. Het zou zaterdag in de loop van de dag afgeleverd worden bij ons appartement in Paramaribo. Zo niet, dan zouden we zondag langs het vliegveld rijden om het persoonlijk op te halen. Dit ging iets anders: zaterdag op zondagnacht ging om 02:30 de telefoon van ons appartement en het was de beveiliger om te melden dat mijn bagage zojuist was afgeleverd. Fijn, maar wat een tijdstip... Haha.

De eerste paar dagen in Paramaribo hebben we de bezienswaardigheden in de stad zelf bekeken. Dat hadden we eigenlijk vrij snel gezien. Ook hebben we een fietstocht gedaan met als eindpunt plantages van vroeger, waar de slavernij heeft plaatsgevonden... Hiervoor moesten we de Surinamerivier oversteken en zeker in de hitte was het een behoorlijk stuk fietsen. Onderweg nog pech gehad met een lekke band, maar hulp was voor Surinaamse begrippen vrij snel nabij. De mensen rijden hier links (iets waar de Engelsen voor gezorgd hebben voordat Suriname een Nederlandse kolonie werd), wat voor ons tijdens het fietsen wennen was. Ook is het verkeer ietwat chaotisch. Wat ik gek vond om te ervaren, was dat ik negen uur had gevlogen, maar dat de mensen dus gewoon Nederlands praten en de verkeersborden, reclameborden en menukaarten ook gewoon in het Nederlands zijn. De hitte was ook wel iets waar ik aan moest wennen. Het is tropisch warm, plakkerig dus, en in de volle zon tegen de 40 graden aan. Verder vond ik het centrum van Paramaribo wat vies: veel vuilnis op straat en in de rivier. Dit was aan de overkant van de rivier, in Commewijne, wel anders. Dit deel is namelijk wat rijker dan de meeste wijken in Paramaribo.

Aangekomen op Knini Paati, een jungle- en riverresort, na een autorit van drie en een half uur en vervolgens nog een boottocht van een uur, kregen we een heerlijke kokosnoot als welkomstdrankje. Tijdens de boottocht voeren we langs verschillende dorpjes en het leven speelt zich hier echt af langs de rivier. De mensen gebruiken de rivier voor het afwassen van hun keukengerei, het wassen van hun kleding, maar ze wassen ook zichzelf erin. Op Knini Paati maakten we gelijk kennis met de huispapegaai Lara. Het resort is een aantal jaar geleden opnieuw gebouwd op een ander eiland dan voorheen en wij slapen in een huisje van het oude resort en dus ook op het andere eiland. We hadden van tevoren al wat foto’s gezien van ons huisje, maar in het echt was het toch nog wat primitiever dan we hadden verwacht en we hebben het huisje dan ook omgedoopt tot ‘ons krotje’. Wel een krotje met het allermooiste uitzicht op de rivier vanaf onze veranda met hangmatten! Om van het ene eiland naar het andere eiland te komen, worden we of opgehaald met de boot, of we steken lopend de rivier over. Dit heeft te maken met hoe hoog het water in de rivier staat, maar meestal steken we de rivier lopend over. De meeste toeristen verblijven hier ongeveer drie dagen, wat betekent dat het eten vaak hetzelfde is. Als ontbijt brood met onder andere pindakaas, chocoladepasta, kaas en/of ei. Voor lunch en diner rijst/cassave/spaghetti met kip, en soms vis, en daarbij groente. Wel gezond! Verder vindt er één keer in de drie dagen ongeveer een culturele avond plaats. Er komen vrouwen zingen en dansen en mannen komen muziek maken. Wij hebben een van de eerste avonden een korte dansles gehad, zodat we al een beetje mee konden dansen op de eerste culturele avond. Hoe goed we ook ons best doen, de Surinamers overtreffen met dansen gaat ons nooit lukken. Tegen hun losse heupen kunnen wij niet op haha.

Het stukje muur bij mijn bed heb ik versierd met een fotoslinger die ik van mijn leukste en liefste vrienden en vriendinnen heb gekregen en ook de geopende kaarten met lieve woorden, een kaart die ik pas op mijn verjaardag mag openmaken en een sinterklaas- en kerstcadeautje hangen erbij. Ook de andere meiden hebben hun foto’s en kaartjes bij hun bed opgehangen en al met al is het toch een gezellig krotje geworden. In overleg met de eigenaar van het resort is ons huisje wel een beetje opgeknapt: de grootste gaten in de muren, waarin zich een termieten- en kakkerlakkennest bevond, zijn gedicht en er is het een en ander aan ons badkamertje gedaan. Verder bestaat de vloer uit planken met spleten ertussen, waardoor we dus naar beneden kijken en de grond zien. Met af en toe een kikkertje of een kakkerlak binnen in ons huisje valt het ons qua diertjes nog alles mee! Net zoals de lokale mensen hier gebruik maken van de rivier doen wij dat ook. We wassen onze kleding in de rivier en scheren er onze benen en het bevalt ons eigenlijk wel goed. We nemen een muziekbox mee en lekker rustig, op z’n Surinaams natuurlijk, doen we ons ding. Verder hebben we de eerste dagen veel tijd gehad om te acclimatiseren en te relaxen, omdat we nog niet gelijk konden beginnen op de scholen door onder andere een nationale feestdag (de dag van de Marrons: ze herdenken de strijd van hun voorouders tegen onderdrukking en voor vrijheid) en de komst van onze begeleidster vanuit de stichting. Uiteindelijk waren we toch wel erg blij dat we konden beginnen op de scholen, omdat het relaxen wel lang genoeg geduurd had en omdat we natuurlijk wel met doelen zijn gekomen.

Het opzetten van twee bibliotheken is een van die doelen. Op beide scholen, de christelijke school en de openbare school, richten we de bibliotheek in. De scholen krijgen lesmateriaal en boeken vanuit Nederland opgestuurd, maar doen er vervolgens weinig (lees: niks) mee. Samen met Rozemarijn ben ik gekoppeld aan de christelijke school en wij gaan zorgen voor een functionele bibliotheek. Daarnaast richten we ons ook op kinderen met leesproblemen uit groep 4, 5 en 6. De eerste paar dagen op school hebben we vooral gekeken wat het leesniveau van deze kinderen is en het bleek dat twee leerlingen, één uit groep 5 en één uit groep 6, nog helemaal niet kunnen lezen. De andere leerlingen kunnen wel lezen, maar dit gaat moeizaam. Het valt me op dat de meeste kinderen nog spellend lezen. Een woord als ‘reus’ lezen ze als r-eu-s, reus. Wat het lezen voor veel kinderen ook moeilijk maakt, is dat het Nederlands de officiële taal van Suriname is en de kinderen op school dus Nederlands moeten praten. Veel kinderen spreken niet goed Nederlands, omdat ze thuis Saramaccaans spreken. Ook de leerkrachten spreken afwisselend Nederlands en Saramaccaans tijdens de lessen. Daarom werken we ook een model voor woordenschatontwikkeling uit en hopen we dat we ervoor kunnen zorgen dat dit model gebruikt gaat worden op de scholen en de leerlingen dus van de kleuters af aan de Nederlandse taal beter beheersen. Nikki en Merel houden zich op de openbare school ook bezig met kinderen die leesproblemen hebben, maar daarnaast vroeg deze school ook om hulp bij rekenen. Ik ben best geschrokken van het verschil in onderwijs, zeker in vergelijking met Nederland. Een van de eerste keren dat we langs de scholen gingen, zat groep 4 zonder leerkracht in de klas. Tijdens onze eerste ‘officiële’ schooldag verlieten twee leerkrachten opeens hun klas, omdat ze blijkbaar een training ‘differentiatie’ hadden in Paramaribo, maar dit pas de dag zelf ontdekten. Differentiatie heb ik in de klassen helemaal niet gezien, dus het zou goed van pas komen als deze leerkrachten dat zouden inzetten in hun klas. De leerkrachten schreeuwen vaak tegen de kinderen en, ook al is het overal in Suriname afgeschaft, hebben we helaas moeten zien en horen dat de kinderen hier toch nog geslagen worden. Op 5 december vieren de scholen geen Sinterklaas, maar vindt er ‘kinderdag’ plaats. We zijn gevraagd om mee te denken over de organisatie van deze dag. Als laatste zullen vooral Rozemarijn en Merel de bibliotheken en misschien ook de buitenkant van de scholen versieren met muurschilderingen. Al met al hebben we dus genoeg te doen!

Eerder schreef ik over de diertjes in ons krotje, maar ook buiten hebben we al wat beestjes gezien. Zo hebben we een vogelspin gezien en twee aapjes gespot. Ook schijnt er een bomaslang (reuzenslang) gesignaleerd te zijn. En, achteraf hilarisch: toen we ’s avonds een keer terug werden gebracht met de boot van Knini Paati naar ‘ons’ eiland, dus in het donker, sprong er een vis uit het water en die vis belandde op m’n been! De boot was te klein natuurlijk haha. Verder hebben we ook een piranha gezien, gevangen door een andere stagiair op Knini Paati en nog wat andere vissen. Gelukkig was het niet een piranha die op mijn been sprong in de boot. ;)

Vandaag zijn we met toeristen, voor wie het verblijf in Knini Paati erop zat, teruggevaren naar Atjoni. Voor ons is het gewoon even een lekkere boottocht van een uur heen en een uur terugvaren. In Atjoni worden alle inkopen voor de dorpen en resorts op boten geladen, omdat dit de laatste plek is tot waar men met de auto kan komen. Het is daar dus erg druk. Een contrast met het binnenland van Suriname. Aanstaande dinsdag gaan we naar Paramaribo. Even lekker een paar dagen weg van Knini Paati. Vrijdag reizen we weer terug. We weten nog niet precies wat we deze dagen gaan doen, maar een dolfijnentour en een zipline lijkt ons gaaf!

Dit was het voor zover. Ik hou jullie op de hoogte! X